Peter Hooft: Mon pauvre pays

‘Ook dat nog’, verzuchtte president Macron toen het Vaticaan bevestigde dat de paus op 15 december op Corsica toegejuicht gaat worden. De ‘huurder van het Élysée’, zoals ze in Frankrijk het staatshoofd ook wel aanduiden (opdat hij/zij vooral niet moet denken dat het om een baan voor het leven gaat) snapte dat hij ook naar dat Île de Beauté moest. Een beetje gezellig doen, leiders onder elkaar. Maar hij was toch onlangs in woede ontstoken toen de hoogbejaarde Heilige Vader had geweigerd de feestelijke heropening van de Notre-Dame in Parijs met zijn aanwezigheid op te fleuren? En dan wel naar dat eiland van die trammelant-lastpakken die vaak zelfs niet een beetje francofiel zijn? Het moest niet gekker worden en een beknopte snelcursus diplomatie zou voor de witgejurkte kerkkoning in zijn rolstoel dan wel Fiat de luxe, beide stellig gezegend, wel te hoog gegrepen zijn.

Nu al bijgezet worden?

De president had al zoveel aan zijn hoofd. Zijn pas door hem benoemde regering stond in het parlement op omkukelen en als dat zou gebeuren, vond een ruime meerderheid van het volk dat hij zelf dan ook maar van het Elysée naar het historisch archief moest verhuizen. Nu al bijgezet worden, hij had het niet zien aankomen.

Hij zette de tv aan en zag hoe de boeren blokkades opwierpen en het mestvraagstuk op hun eigen manier oplosten door de smurrie voor deur van wat préfectures uit te smeren. Hij zag dat zijn favoriete voetbalclub Paris Saint-German door Bayern München voor schut werd gezet en dat zijn lieveling Mbappé er bij Real Madrid niks van bakte. Hij zag dat die hoofdmevrouw van de CGT, de grootste vakbond, alvast 200.000 ontslagen in 2025 voorspelde. Hij zag ook nog wat cijfers over anti-semitisme en drugsgeweld. Die over zijn populariteit drukte hij weg.

Hij pakte zijn telefoon en belde met premier Barnier. “Zeg maar tegen Le Pen dat je die belastingverhoging op elektriciteit vergeet. Dan maar een nóg hoger begrotingstekort”.

Eén moment van onoplettendheid

Hij moest toch wat, dacht hij. En in Brussel was hij na zijn nederlaag bij de parlementsverkiezingen toch al in de degradatiezone beland. Hij had er nooit aan moeten beginnen, die verkiezingen. Eén moment van onoplelttendheid en hij was zijn status kwijt. En straks die Trump, zou die hem ooit een keertje bellen? Dat de ambtenaren ook gingen staken, toverde een glimlach op zijn gezicht. Die werkten toch al niet, of anders hadden ze zich wel ziek gemeld.

Hij schonk zich een glas wijn in en hoorde op de tv dat de Fransen vorig jaar 13% minder wijn hadden gedronken. Dat was pas echt erg. Met het oog op de wijnbouwers en vooral dat joie de vivre van zijn steeds sjagrijniger landgenoten. .

Hij zette de tv uit en belde zijn secretaris. Dat er geregeld moest worden dat hij kerst en oud & nieuw nog gewoon in Fort Brégançon, het presidentiële vakantieadres aan zee in de Var, kon vieren. Daar was hij wel altijd op z’n gemak geweest.

Hij betrad de echtelijke slaapkamer en zei tegen Brigitte: ”Mon pauvre pays.”

Zij draaide zich om. Nadat ze had gemompeld: ”Notre pauvre pays.”