Recept van de week: Baklava

Voor de liefhebbers van de Méditerrane keuken: het is weer vrijdag, dus tijd voor een kersvers recept. Niet echt ingewikkeld en ook met ingrediënten die in Nederland en België verkrijgbaar zijn, te maken.
Alle recepten zijn bedoeld voor 4 personen.

Eén mei vandaag. Het tuiltje muguet dat ik van een vriend kreeg staat hoog op de koelkast in de keuken. Niet, omdat ik de uitbundig geurende meiklokjes uit de buurt wil hebben, maar vooral omdat ik er in het verleden twee doodzieke honden aan heb overgehouden. Het viervoetig gespuis had de takjes van tafel getikt en er lekker op liggen knagen. Doe je niet, als verstandige hond, want het spul is behoorlijk giftig. Maar die van mij zijn ‘een beetje dom’.
Wat er zo giftig is aan muguet? Alles! De bloemen, de bladeren; zelfs het water waarin een tuiltje staat is vergeven van glycosiden (chemische stoffen) die voor de giftigheid zorgen. Dus ik hou het spul liever buiten bereik. Zou ik trouwens ook doen met kleine kinderen over de vloer. De goede vriend die de lelietjes-van-dalen met de beste bedoelingen voor me meebracht, weet dat allemaal niet. Muguet geef je uit genegenheid. Het wordt geacht de ontvanger geluk te brengen. Geen duizeligheid, braken, misselijkheid, buikloop, of hartstoornissen. In de farmaceutische industrie wordt het plantje trouwens verwerkt in hartmedicijnen. Maar de parfumindustrie laat de bloementjes ondanks het geweldige parfum, links liggen. Je kunt er namelijk geen etherische oliën uit destilleren. Daarom wordt de geur met behulp van geurstoffen nagemaakt.
Maar goed, het is nu eenmaal traditie om elkaar op 1 mei muguet te geven. Een gebruik dat stamt uit de tijd van de Germanen. Het was het bloemetje van de zachtmoedige godin Ostara, de zus van dondergod Donar, die er de lente mee aankondigde. Maar dat vinden de Fransen onzin. Voor hen begint de traditie in de 16e eeuw aan het hof van Charles IX. Die liet de geurige klokjes uitdelen onder de hofdames, als ‘porte bonheure’.
Jaarlijks worden er zo’n 60 miljoen takjes muguet verkocht. Tegen circa 1,50 euro per takje. Voor een fraai boeketje tel je al gauw rond de 12 euro neer. Logisch dat de handel de traditie graag in ere houdt. Ik vind het best. Maar voor een bloemrijk toetje grijp ik toch liever terug op de overheerlijke fleur d’oranger die mijn vriendin Madame Mahmoud vorige week voor me meebracht. Het recept is ook van haar. Ik geef het graag door. Met evenveel genegenheid als waarmee ze het aan mij gaf.

Ingrediënten:

Voor het gebak:
500 gram filodeeg (in plakjes)
150 gram pistachenootjes
150 gram walnoten
100 gram hazelnoten
180 gram boter
3 volle eetlepels suiker
1 eetlepel oranjebloesemwater

Voor de siroop:
300 gram suiker
100 ml oranjebloesemwater
1 theelepel citroensap

Bereiding:

Het gebak:
Rooster de noten droog (geen olie of boter toevoegen) in een grote koekenpan, laat afkoelen en hak ze grof. Doe ze in een kom, met de suiker en het oranjebloesemwater, en roer alles goed door elkaar.
Smelt de boter in een pannetje op een laag pitje; vooral niet laten koken!
Verhit de oven voor op 180 graden.
Bekleed een bakplaat met bakpapier of vet ‘m in met boter. Leg er een eerste plak filodeeg op en bestrijk de bovenkant met gesmolten boter. Leg daar weer een plak filodeeg op en bestrijk opnieuw met boter (een kwast is een prima hulpmiddel). Herhaal de procedure tot de helft van het deeg gebruikt is, en smeer de notenmassa gelijkmatig over de bovenste deegplak uit. Ga dan weer verder met het stapelen en beboteren van de rest van de filodeegplakken. Snij de stapel met een vlijmscherp mes in vierkantjes van zo’n 4×4 centimeter. Schuif de bakplaat de oven in en laat het gebal in 15-20 minuten gaar en goudbruin worden. Maak intussen de siroop.

De siroop:
Doe de suiker, de citroen en het oranjebloesemwater in een pannetje en laat de suiker op een laag pitje smelten. Laat pruttelen tot er een gladde siroop ontstaat.
Giet de siroop, zodra de bakplaat uit de hete oven komt, over het gebak uit en laat alles afkoelen.