Recept van de week: Voorjaarsravioli

Uit het rijke kookschrift van Renée Vonk-Hagtingius. Voor de liefhebbers van de Méditerrane keuken. Niet echt ingewikkeld en ook met ingrediënten die in Nederland en België verkrijgbaar zijn, te maken. Recept voor 4 personen.

Nou, het heeft even geduurd (de hele winter zo’n beetje) maar het pleintje op het dorp is geheel hervernieuwd en onherkenbaar verfraaid. ’t Ziet er ook heel authentiek oudbouwkundig uit, met kleine klinkertjes en rustieke groene paaltjes als omlijsting. Beetje jammer wel dat er midden op het wandelgedeelte vier stortkokers voor gescheiden afval zijn gekomen en de openbare toiletten met aanpalende parkeerplekken zijn verdwenen. Net als het rommelige plakje waar je stiekem je auto kwijt kon naast de invalidenparkeerplaats. Waar trouwens ook alleen nog een blauw belijnd hoekje van over is. Maar die zal wel weer elders opduiken. Intussen mort het dorp. Maar liefst vijf parkeerplekken in het centrum minder, het weggetje naar het bovendorp door paaltjes versperd. Bij de épicerie, die vandaag weer openging na een week sluiting vanwege overstroming – de bovenburen hadden vorig weekeinde de badkamerkraan open laten staan – werd er volop geklaagd. Ook over het caféterras dat deze winter eveneens op de schop was gegaan. Het metalen geraamte was inmiddels aan elkaar gelast, de planken vloer lag erin, het hekwerk stond er. Maar waar was het meubilair, waarom konden we er niet zitten? Het was toch af op een enkele bloembak en parasol na? Er was zon, de thermometer wees 18 graden aan, er zat lente in de lucht …

En toen gooide de kroegbazin de deur open en begon met stoelen te sjouwen. Goed, er ging nog net geen gejuich op, maar gretige handen grepen naar nog meer stoelen, tafeltjes werd op hun plek gezet, in no time was het terras ingericht als vanouds. Iedereen wist niet hoe snel hij/zij z’n vaste plekje moest bezetten. Ik ook. Bestellingen werden handenwrijvend doorgegeven, al gold dat niet voor de habitués: die dronken ‘van hetzelfde’. Al jaren. De echtgenoot en ik kregen het vertrouwde glaasje rosé voor de neus. Zo was de wereld bedoeld.

Moesten we het alleen nog even over de lunch hebben. Daar waren we snel uit, een prettige voorjaarspasta die net zo snel klaar zou zijn. We namen er nog eentje. Op de lente.

Ingrediënten

• 500 gram raviolis aux noix et roquefort (walnoten- en roquefortvulling)
• 250 gram verse, zachte geitenkaas
• 100 gram geraspte parmesan
• 4 grote tomaten
• ½ bosje verse basilicum
• ½ citroen (sap)
• olijfolie
• notenolie
• zwarte peper uit de molen

Bereiding

Haal kop en kont van de tomaten, snij ze in vieren, haal het zaad eruit en snij het vruchtvlees in repen. Snij de basilicumbladeren in reepjes. Klop in een kom een flinke scheut olijfolie, het sap van de halve citroen, een snufje zout en een paar stevige draaien versgemalen peper tot een smeuïge saus. Blijft die te dun, dan nog wat olijfolie toevoegen en opkloppen. Kook intussen de ravioli in ruim water met een scheut olijfolie, beetgaar. Giet af in een vergiet en doe terug in de pan. Voeg er een scheut notenolie en de geitenkaas aan toe, en laat die op heel laag vuur even smelten onder voorzichtig omroeren met een pollepel: een vork prikt de deegkussentjes stuk. Doe er de tomaten bij, roer nog even om, en verdeel over de borden. Giet er de saus overheen, geef de parmesan er los bij, met een stukje brood om te soppen en een koel glas rosé om de vroege lente te vieren.