Rechter in Nice zet de grenzen open

Vandaag topoverleg in Rome. Sarkozy en Berlusconi staken de koppen bij elkaar omdat ze willen dat het Verdrag van Schengen wordt herzien om de immigrantenstroom uit met name Tunesië tegen te houden. Het komt erop neer dat er -door strengere regels- een dam wordt opgeworpen tegen de ‘tsunami van vluchtelingen’, zoals Berlusconi het noemt. Feit is dat de meeste Noord-Afrikaanse vluchtelingen het eerst voet aan wal zetten op het minuscule Italiaanse eilandje Lampedusa, dat tegen die vloedgolf aan immigranten niet opgewassen is. Maar die ‘aangespoelde’ vluchtelingen kun je niet zomaar terug de zee inschoppen. Met onvoldoende opvangcapaciteit en lange asielprocedures in het vooruitzicht, bedacht Berlusconi een noodoplossing: hij gaf aan zo’n 20.000 Tunesische vluchtelingen een visum voor 6 maanden, waarmee ze het recht kregen om vrij te reizen in de Schengenlanden. En omdat de meeste Tunesiërs vloeiend Frans spreken, is hun einddoel Frankrijk. Dus werd het druk aan de Italiaans/Franse grens en werd Sarkozy boos: volgens hem voldoen de immigranten niet aan de Schengenregels voor wat betreft papieren en geld. Vluchtelingen die de grens tussen Italië en Frankrijk proberen over te steken worden -zoveel mogelijk- tegengehouden; Tunesiërs die zichzelf niet kunnen onderhouden (je moet over minimaal € 62 per dag kunnen beschikken), mogen het land niet in. Maar ja, dan is er ineens de 29-jarige Tunesiër Khalifa Nasri, die voor een stevig precedent zorgt. Afgelopen donderdag werd hij bij het station van Nice opgepakt omdat hij niet kon aantonen over voldoende financiële middelen te beschikken, wat uitzetting zou betekenen. De procureur-generaal van Nice, Eric de Montgolfier, liet de zaak voor het tribunaal komen, ongetwijfeld in de hoop op een uitspraak die Nasri -en met hem tal van lotgenoten- de toegang tot Frankrijk zou ontzeggen. Maar hij had buiten rechter Patrick Véron gerekend. Die vond het verweer van Nasri “ik wist niet beter dan dat ik met deze Italiaanse papieren vrij door Schengen kon reizen” terecht. “Ik zit hier niet om politiek te bedrijven, ik zit hier om recht te spreken”, voegde Véron er nog fijntjes aantoe. En dus hééft Eric de Montgolfier zijn precedent, maar anders dan hij gehoopt had: nu Nasri mag blijven, zullen duizenden andere emigranten zich op zijn voorbeeldzaak beroepen om hetzelfde recht af te dwingen. Een nachtmerrie voor Sarkozy, maar ook voor Berlusconi, want er zal ongetwijfeld een aanzuigende werking vanuit gaan. Vandaar dat Sarkozy en Berlusconi het vandaag op een akkoordje gooiden en samen in een brief aan alle Schengenlanden pleiten voor strengere immigratieregels aan de buitengrenzen en meer macht voor de grenspolitie Frontex.
Maar zover is het nog niet. En intussen wachten duizenden Tunesiërs aan de Italiaans/Franse grens op hun kans om die over te glippen. Dankzij het precedent dat rechter Véron heeft geschapen, mogen ze er gevoeglijk vanuit gaan dat ze zich, ook met hun tijdelijke Italiaanse verblijfsverguning, gewoon in hun droomland kunnen vestigen.