Requiem voor een vrijbuiter

Ik heb een paar honden. En tot vandaag een kat. Ik ben een hondenmens en over het algemeen doe je -geloof ik- in honden óf katten. Ik heb ook nooit voor die kat gekozen, ik heb hem geërfd. Mijn beste vriendin hier, ging dood en toen was er Dropje. Een zwart-witte Felix-variant. Mijn vriendin was Nederlandse, met een appartement in ons dorpje. Haar kat leek me een slome; hij lag voornamelijk op de cv en durfde niet naar buiten, bang voor auto’s als ie was. Het rare is dat die kat in een mum van tijd compleet veranderde toen hij met het platteland kennismaakte.
Dropje werd binnen de kortste keren een brutale avonturier, die me muizen en vogels cadeau deed. Steevast voor de keukendeur. Ik haatte hem erom, want aan eten geen gebrek. Het kachel-watje is dankzij de vrijheid van een afgelegen hoeve in de heuvels, uitgegroeid tot een lustmoordenaar. Ik had het er moeilijk mee. “Het is de natuur”, oordeelde mijn dochter als ik ‘die natuur’ even helemaal niet zag zitten terwijl ik met zwabber en sop het bloed van de tegels probeerde te poetsen. En die naam vond ik ook niks. Ik voelde me tamelijk idioot als ik tegen etenstijd ‘Dropje’ stond te roepen vanaf een Zuid-Franse heuveltop. Je hebt hier van die echo’s; dan hoor je pas goed hoe belachelijk je klinkt. Bovendien heb ik nog nooit een kat meegemaakt die je een grote bek terug gaf als je ‘m bij een heterdaadje over zijn wandaden onderhield. We waren duidelijk aan elkaar gewaagd; zoiets schept een band.
Enige tijd geleden werd Dropje ziek, iets met zijn longen dacht de dierenarts: “zware bronchitis, waarschijnlijk als gevolg van de brand”. Het had gekund: een jaar of zo daarvoor was onze hele heuvel -zijn favoriete jachtterein- in de as gelegd door een aangestoken bosbrand, ons huis bleef net gespaard. Dropje doolde door de zwartgeblakerde resten van wat eens een stoer eikenbos was. Vaak kwam hij hijgend en piepend thuis. Langzaam werd de omgeving weer groen, het bos hernam zich. Dropje niet, het piepen werd erger. De dierenarts gaf hem antibiotica en cortisonen. Het leek te helpen. Maar na de kuur was er de terugval. Dropje at steeds minder (“komt omdat hij niks ruikt door zijn verstopte neus”, aldus de dierenarts) en op het laatst helemaal niet meer. Toen hij ook stopte met drinken besloten we dat het mooi geweest was. Uit het laatste onderzoek bleek dat hij een hersentumor had. Bij een operatie zou hij 20% kans hebben, plus een drain in zijn kop. “Nee”, zeiden mijn echtgenoot en ik, “doen we niet. Hij heeft 18 mooie jaren gehad, genoeg is genoeg.” Dat was vandaag.
Het zal nog wel even duren voor ook zijn schaduw voorgoed verdwenen is.