Er stond een raar autootje voor de deur van de tabac vanmorgen. Een onduidelijk bestelwagentje met de achterkant open, een zonnige parasol over de deurtjes gedrapeerd. Het regende. En ik kon een eind verder gaan parkeren. Ik rende zo’n beetje de straat over, dacht even snel de tabac binnen te duiken, en knalde op volle snelheid tegen de gesloten glazen schuifdeur. Er hing een briefje op: ‘porte glissante en panne’. Dat wist ik nu ook. Vanachter het glas keken een geschrokken tabagiste, haar amant, haar moeder en twee in donkerblauwe overalls gestoken types me verschrikt aan. Eentje kwam er naar de deur en wrikte die handmatig open. “Of ik me pijn gedaan had?”
“Mwah”, schokschouderde ik manmoedig terwijl ik de steuntjes van m’n bril uit m’n neus peuterde, “gaat wel.” Er werd collectief meewarig gekeken.
“De deur is kapot”, legde de tabagiste ten overvloede uit, “al sinds vanmorgen vroeg toen ik de winkel opende, hij ging open en niet meer dicht.”
Ze had de hele ochtend met een dikke jas en een straalkacheltje aan achter de toonbank staan kleumen. Dus was moeder maar gekomen om haar gezelschap te houden en mee te lijden. De amant zat gewoon te wachten tot ie z’n lunch kreeg.
De blauwe overalls legden uit dat ze de deurmonteurs waren. Ze maakten vorderingen, maar het was nog niet helemáál… Al vond iedereen het wel fijn dat de deur nu eindelijk dicht kon. Ik vond daar het mijne van.
“Het gebruikelijke dan maar?” vroeg de tabagiste terwijl ze naar het sigarenschap achter zich reikte voor m’n standaardaanschaf van twee doosjes dampgerief.
“Eh, nee. Ik hoef geen sigaren vandaag, ik kom eigenlijk voor een beetje cash.” Dat kan namelijk, de tabac is ook een soort van bankfiliaal omdat het dorp te klein is om daar serieus voor in aanmerking te komen. Net als voor een ‘flappentap’ een apotheek, een (dieren)arts, een echte bakker; we moeten het doen met een dépôt de pain.
“Ah”, zei de tabagiste, “is ie ziek?” Alle oren spitsten zich.
“Griep”, gaf ik toe, terwijl ik m’n betaalkaartje overhandigde. Dankzij de discussie die toen losbarstte heeft het twintig minuten geduurd voor ik dat samen met de gevraagde contanten weer in de knip kon steken.
Hoe ie dat dan wel opgedaan had? Ja, aangestoken natuurlijk, maar waar en door wie? Er werden wat potentiële kandidaten aangewezen, want had hij niet toen en toen met die en die in het café…, of misschien toch bij de cave want daar had het ook geheerst, en de épicerie “o nee, daar komt je man nooit, dat ben jij altijd.”
“Hij heeft het van mij”, gaf ik uiteindelijk maar schoorvoetend toe, “daarom ben ik een tijdje niet in het dorp geweest, om niemand anders aan te steken.”
Wisten ze toch, dat had de dorpstamtam allang doorgegeven. Ik kreeg nog een hele reutel goedbedoelde adviezen mee, waarin warme sjaals, rauwe uien en heel veel pastis de boventoon voerden. En ik weet nu al dat ik bij mijn volgende doorkomst op het dorp overhoord ga worden; de sociale controle is hier groot.
Het is een van de redenen dat ik niet ín, maar in de buurt van het dorp woon. Heb je in elk geval nog iets van privacy, overdacht ik terwijl ik naar huis reed.
Aan het begin van het pad naar beneden werd ik aangehouden door de buurman van een eind verderop: hoe het met mijn neus ging. En o ja, die griep van de echtgenoot zou beslist nog wel een weekje aanhouden, maar met dít middeltje…
Ik heb mezelf – en de echtgenoot – bij thuiskomst een stevige pastis ingeschonken. Puur. Helpt overal tegen. Misschien zelfs wel tegen sociale controle-allergie.
