Spotify playlist: de top-10 van Michiel Bom

Vijftien jaar alweer geef ik mijn Frankrijk-magazines uit. Vijftien jaar bied ik anderen dat podium om hun verhalen te vertellen en dan ineens vraagt Marcel die al vijftien jaar die podia vormgeeft of ik zélf eens een top tien wil publiceren op Kijk, Zuid-Frankrijk! Ach er is zoveel om uit te kiezen, er zijn meer Plus Belles Chansons de la France dan Villages, dus ingewikkeld is dat niet, en bijna elke topper heeft een verhaal, zo niet een mooie herinnering.

Laat ik een beetje afwijkend beginnen: Le Bien, Le Mal van het album Jazzmatazz vol. 1, een Amerikaans/Franse mix van hiphop en jazz. Ik denk uniek in zijn soort, want hé, hoe vaak doen ze in Amerika iets met de Franse taal? En ja, je moet er een beetje van houden.

Maar dan een paar ‘classics’: Ma Fille, ik geloof niet dat er vaders zijn die het helemaal droog houden bij dit juweeltje van Serge Reggiani, over ‘Ma fille’ die haar eigen weg gaat. Pour changer de saison. Pour changer de maison. Pour changer d’habitudes … Prachtig.

Tu le regretteras komt uit die dikke map met singeltje van thuis. Mijn moeder was gek op Gilbert Bécaud en Enrico Macias, mijn vader meer van Mireille Mathieu en Dalida. Maar dit is een bijzonder chanson van Bécaud. Dat onheilspellende begin, die politiestem, de sirene … Ik vond het eigenlijk een raar, beetje eng lied. Later leerde ik dat het niet meer of minder is dan een hommage aan De Gaulle, geschreven in 1965, niet toevallig het jaar waarin hij wederom de presidentsverkiezing won. Dat was niet vanzelfsprekend en de tekst herinnert de kiezer er nog eens aan wat er op het spel staat. Je zult hem nog gaan missen. Eigenlijk heel actueel, nu zestig jaar later.

Initials B.B., ook al zo’n eigenaardig chanson dat ik veel later pas leerde kennen. Van Serge Gainsbourg maar hier prachtig vertolkt door Britta Maria (tip: ga een keer naar een optreden van haar).

El porompompero van Enrico Macias, ook zo’n singeltje uit die map dat maar blijft nagalmen. Een hoog pompiedompiedom-gehalte, denk dat ik dat wel mooi vond toen. Sprak nog geen woord Frans.

Frida Boccara mag niet ontbreken in deze lijst. Venise va mourir, niet haar bekendste nummer, maar dit chanson, geschreven voor de film The Anonymous Venetian, brengt je naar deze tragische, langzaam zinkende stad.

Even somber is misschien wel Le dernier repas van Jacques Brel, maar het mooie van dit chanson is: het broeit van verzet tegen het onvermijdelijke einde. Laat het een feestmaal zijn om dan nog één keer met iedereen de heuvel op te gaan pour lancer des pierres au ciel, en criant Dieu est mort, une dernière fois.

Tijd voor wat vrolijkers, wat luchtigers met Les Comédiens van Aznavour (onvermijdelijk verbonden met Corsica en het wachten in de auto met mijn lieve gezin op de boot naar Marseille, alweer zo’n twintig jaar geleden. Wat is dat toch bizar, die muziek-locatiekoppeling.

En ja, Michel Fugain die de boel pas echt op stelten kan zetten. Bijvoorbeeld met Chante. Chante la vie, chante. Comme si tu devais mourir demain. Comme si plus rien n’avait d’importance. Chante, oui chante. En zo is het.

Dat zijn er negen, ik sluit af met nog zo’n singeltje uit die Franse map. Van Mireille Mathieu. Geen van de vier nummers op dit singeltje staat op Spotify. Ik kan nauwelijks kiezen. Vooruit, het wordt Meraviglioso. (beluister dit nummer via Youtube.com, of scan de QR-code). Maar alle vier even prachtig, uit de tijd ver voordat ze in het Duits ging zingen. Had ze denk ik niet moeten doen.

Ik kan nog even doorgaan, want de grabbelton van Franse chansons is eindeloos. Nog wel meer dan tien zijn daarvan ook een deel van mij geworden. Iedere Francofiel herkent dat wel.

Open de Spotify-app op je telefoon. Ga naar ‘Zoeken’, en klik op het kleine camera-icoontje rechtsboven op het scherm. Dit opent de camera van je telefoon. Scan dan deze code, et voilà!
Je mag ook gewoon op de code hieronder klikken …