‘t Is weer brandweer!

Het is nog steeds heet, bloedheet, hier in de Var. En ook de rest van de Provence zucht onder de canicule die van geen ophouden lijkt te weten. Jawel, voor dit weekeinde belooft de weerman enige verkoeling. Maar ook een stevige mistral. En na het weekeinde konden de temperaturen best weer eens omhoog schieten. Intussen heeft het al twee maanden niet geregend. En dat betekent dat het weer brandweer is. Een gortdroge vegetatie, wind en warmte: de ideale cocktail voor een fikse bosbrand. Hier in de Provence gaat het vrijwel elk jaar een aantal keren mis. Omdat een nonchalante hufter een brandende peuk uit zijn autoraampje piekt, omdat een of andere sukkel op vakantie z’n barbecue niet de baas is. Omdat kaal gebrand bosland een bouwbestemming kan krijgen en daardoor ineens veel meer oplevert. Ik heb het in de afgelopen jaren allemaal zien langskomen, en ik word er bloedlink van. Dat mag ik, want een paar jaar geleden heb ik zo’n bosbrand van nogal nabij beleefd, zeg maar gerust overleefd. Mijn toenmalige huis stond op een eenzame heuvel, middenin een natuurgebied, met slechts één kronkelig toegangspad dat pas zo’n vijf kilometer verder bij de dichtstbijzijnde buren aansloot. Het vuur kwam van achteren, daar waar het huis geen ramen had, en het sloot me razendsnel in doordat er ineens een hevige mistral opstak. En nee, je ziet het niet aankomen, dus iedereen die nu roept ‘had je maar op tijd weg moeten gaan’ is bij deze van harte uitgenodigd om het zelf eens te proberen en ‘en passant’ drie honden en een kat van een ontijdige crematie te redden. ’t Is me gelukt ze allemaal in hun kladden te grijpen en de auto in te worstelen die met opengedraaide raampjes -lekker weer, nietwaar- voor de deur stond. De overwaaiende vonken hadden de auto al bereikt, de smeulende bekleding op de voorstoel kon ik doven door erop te gaan zitten. Terwijl ik de auto startte, laaide de oprukkende brand achter het huis hoog op. En terwijl ik wegreed zag ik de vlammen er aan weerskanten als een vuurbal omheen laaien. Achtervolgd door een muur van vuur, en biddend dat er geen brandende boom voor me op het pad zou vallen, ben ik de heuvel afgeracet. Ik heb het gehaald. En toen ik eenmaal op veilige afstand omkeek, zag ik de eerste Canadair zijn verlossende lading water boven de brandhaard uitstorten. Van mij dus nooit een kwaad woord over die cowboys van de brandbestrijding. Soms -in de winter- zie je ze oefenen boven het Lac de Saint Cassien een kilometertje of wat verderop. Kijk hier maar hoe dat in z’n werk gaat. Ik vind het dus onbegrijpelijk dat onder de vorige regering besloten is dat er ernstig bezuinigd moest worden op de brandbestrijding. Er werd een aantal van die oude, maar betrouwbare Canadairs afgeschaft, en er werden bases gesloten: alle blusvliegtuigen staan nu op Marignane bij Marseille. Dat is dom en kortzichtig en ik mag hopen dat ‘monsieur normale’ Hollande de levensgevaarlijke maatregel van zijn voorganger Sarkozy terugdraait.
Bij Lacanau in de Gironde gingen onlangs ruim 650 hectaren natuurschoon in vlammen op, de grootste bosbrand tot nu toe in heel Frankrijk. Maar zo groot had die niet hoeven zijn. Toen de brand nog redelijk te bestrijden leek, werd er dringend gevraagd om de inzet van Canadairs; dat was op de eerste dag, rond het middaguur. Maar pas na vieren kwamen de eerste blusvliegtuigen over scheren. Wegens te lange afstand, wegens administratief gedoe, kreeg de brand alle tijd om uit te laaien tot de catastrofe die zo’n tweehonderd ‘pompiers’ op de grond zonder bijstand vanuit de lucht niet onder controle kregen. Met dank aan de bezuinigingen.
Gisteren stonden ze weer bij de kassa van de supermarkt: scholieren, gestoken in het tenue van de sapeurs/pompiers, die geld inzamelen voor de lokale brandweer door je boodschappen in te pakken. Dat gaat meestal verkeerd. De eieren en de perzikken belanden bijvoorbeeld onderin de boodschappentas, met het hondenvoer en het bier er bovenop gestapeld. Geeft niks, ik heb gul gegeven. Want als de overheid het niet doet, moeten we zelf die Canadairs maar in de lucht zien te houden.
Intussen zou ik iedereen dringend willen verzoeken om niet met vuur te spelen.