Tenue correcte exigée

“We gaan naar Monaco”, zei de echtgenoot vanmorgen opgewekt.
“Monaco?” Ik moest er niet aan denken. Nog even afgezien van de gegarandeerd verstopte fileroutes naar het vorstendommetje, zag ik mezelf nou niet meteen langs het prinselijk paleis of de peperdure merkboetiekjes van de apenrots paraderen.
“Nee”, verduidelijkte de echtgenoot, “jij neemt me mee, naar je grote liefde Johnny Hallyday.”
Ah, er daagde wat. De ouwe rocker zou optreden op het Monte-Carlo Sporting Summer Festival, hèt zomerevenement van het zuiden, met een line up waar de rest van Frankrijk, Europa en de wereld misschien wel, alleen maar van kan dromen. Alle grote namen komen er langs. Dus Hallyday vanzelfsprekend ook.
“Dus als jij nou even de kaartjes regelt op internet…”
Ik ben fan van Hallyday, absoluut. Hoewel ik eigenlijk vind dat ie een rotkop heeft, met hele enge vaalblauwe ogen. Maar als ie z’n strot opentrekt ben je dat meteen vergeten. Het begon zo’n kwart eeuw geleden, toen ik min of meer emigreerde naar Zuid-Frankrijk en er een tv moest komen. Een heel gedoe. Eerst helemaal naar zo’n enorme supermarché om een beeldbuis te scoren, die deinend op de achterbank van de Eend naar huis werd vervoerd, daarna ergens een harkje voor op het dak regelen, kabeltjes, plugjes en uiteindelijk televisie! Ik kon er geen genoeg van krijgen die eerste avond. Het was al bijna middernacht toen er een live-concert van Johnny Hallyday werd aangekondigd. Natuurlijk bleef ik kijken! Nee, fan of zo was ik nog nooit geweest. De ´namaak-Elvis´, noemden ze hem in Holland. En eigenlijk ben ik meer van Bach dan van pop. Maar dit was fantastisch! Die man heeft een stem om ´cokes mee te kloppen´ zeggen ze in Rotterdam, en hij heeft superbe chansons te bieden die hij doorleefd brengt, in een flitsende show. Helemaal (over the) top! Sindsdien standaard repertoire in de auto – oké, naast de Brandenburgse van Bach – waardoor mijn kinderen in elk geval weten dat Jean-Philippe Smet (tja, zo heet ie in het echt, is nog Belg ook eigenlijk) die wereldwijd meer dan 100 miljoen platen verkocht, niet van de straat is. En nu zou ie life langskomen in Monaco….
Normaal gesproken ben ik niet zo van uitgaan. De dorpskroeg, uit eten in de buurt, prima. En dit seizoen een paar keer klassieke muziek in de openlucht in de nabije omgeving, dat vind ik mooi genoeg. Bovendien, zoveel tijd heb ik niet. Ik woon en wérk hier, met deadlines, en propvolle werkweken. En zoals al veel vaker verteld, dat valt gewoon niet aan vakantievisite uit te leggen. Even mee naar de Gorges du Verdon? Naar St. Trop? Nee, geen tijd en ik ben er al zo vaak geweest. Met zo’n ‘non’ boet je in aan populariteit, niks aan te doen. En de echtgenoot opgelucht; geen fan van bezoek, tenzij ’t om honden, katten en sangliers gaat. Geiten en schapen zijn ook altijd welkom. En nu ineens dat woeste Johnny Hallyday-plan? Het leek me in elk geval de moeite van een googletje waard, misschien waren er nog kaartjes waarmee ik hem schaakmat zou kunnen zetten.
Kijk aan, de rocklegende trad op in de Salle des Etoiles, tijdens een ‘diner spectacle’, aanvang 20.00 uur. Okay, het was een heel eind rijden, maar het zou te doen zijn. Ik keek wat beter, en las: entree € 320,50 per persoon, drankjes niet inbegrepen. Ik knipperde even en zag de kleine lettertjes: ‘tenue correcte exigée’, passende kledij verplicht. Jasje/dasje, jurkje/panty! Ik schrok me kapot. Zou ik me in zo’n bloedwarme beenworst moeten hijsen om een optreden van een ruige rockstar uit sixties bij te mogen wonen? Er zijn grenzen.
De echtgenoot begreep het, al keek hij toch even in z’n kast of hij geen ‘tenue correcte exigée’ ergens op een knaapje had hangen: “Ik heb niet eens een pak”, klonk het enigszins teleurgesteld.
“Maar 641 euri heb je wel gewoon ergens op een plankje liggen?”
Het werd een tussendemiddagtroostpizza een paar dorpen verderop, onderweg het autodak open en de cd van dat allereerste liveconcert van Hallyday tikkie te hard op de speakerboxjes. We zongen nostalgisch mee.
“Nog mooi dat we geen fan van Sting zijn,” zei ik toen we op het beschaduwde terras van het bescheiden eethuisje van een koel glas rosé nipten, “die kaartjes deden duizend euro.”
Het was daar en toen dat ik de echtgenoot voor het eerst van z’n leven een ras-Rotterdamse uitdrukking van me hoorde lenen: “Ken je bek nog verder open?”