Uniforme hokjesgeest

Ik ben tegen uniformen in het algemeen, en tegen uniformen voor kinderen in het bijzonder. Ooit was mijn oudste zus bij de padvinderij, iets van kabouter of zo (echt, ik heb geen idee meer wat het exact was). Ze moest een soort van handboek dat associaties opriep met een vage religie uit het hoofd leren en gehuld in een bruin uniformpje met gele das en een dom petje op het hoofd, eens in de week -in mijn ogen- rare dingen doen. Vuur maken met steentjes en strootjes, onnavolgbare zeemansknopen leggen en al saluerend “wij dob dob dob, wij doen ons best” uitkrijten. Ik wilde er niets mee te maken hebben.
Mijn moeder -in het voor ons soort mensen riante bezit van een geërfde Agfa Klak en geëmigreerde familie in Canada en Australië- vond het een absolute ‘must’ dat ook ik en mijn jongere zusje in dat belachelijke en voor ons veel te grote uniform werden vereeuwigd. Met verordonneerde grimlach en de vingers in een soort van saluut tegen dat malle petje geheven. Ik geloof niet dat die foto nog bestaat, tenzij in een ver buitenland, en als het wel zo is mag er wat mij betreft onmiddellijk de fik ik. Noem het een jeugdtrauma, maar uniformen en ik gaan niet samen. In een later leven heb ik diverse aanvaringen met uniformen gehad en voor beide partijen is dat nooit bevredigend afgelopen. Of zij waren de baas, of ik kreeg m’n gelijk, ‘and never the twain shall meet’ om het met Rudyard Kipling te zeggen.
Ik moest dus even slikken toen ik recent in de krant las dat het schooluniform zijn (her)intrede doet. Om te beginnen bij een private school in Marseille. De directrice van Saint-Vincent-de-Paul droomde er naar eigen zeggen al jaren van en na een schoolreisje naar Londen, waar schooluniformen zo’n beetje standaard zijn, maakte ze er serieus werk van. “Ik moet alleen de ouders nog even overtuigen”, liet ze aan Nice Matin weten. Die ouders lieten zich blijkbaar overtuigen, want met de ‘rentrée scolaire’ per 1 september is het uniform een feit.
De voordelen volgens directrice Christine Watiez: “Geen gescheurde jeans meer, geen te korte rokjes, geen naveltruitjes, geen hoge hakken, geen piercings, geen extreme haarcoupes, geen jongens die er als gangsters uitzien en geen meisjes die er als Lolita’s bijlopen.”
Ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat de huidige modetrends het een en ander aan goede smaak ontberen, maar dat werd al door alle generaties vóór mij ook gevonden. Moet er dan maar een uniform overheen? Alles bedekken met de grauwsluier van de grootste gemene deler? Elke expressie per definitie de kop indrukken? Kortom, kinderen al in de schoolbanken indoctrineren en omvormen tot de eenheidsworst die ze straks in de maatschappij braaf mogen gaan invullen?
Doet me ergens aan denken. Maar ja, als ik dat hier opschrijf… Ik doe het maar niet. Straks liever even naar het café. Niemand in uniform, behalve de laatste toeristen van het seizoen dan. In hún uniform, maar dat is zelfgekozen. Al word je daar helaas ook niet vrolijk van.