Va banque

In zo ongeveer de oertijd opende ik een Franse bankrekening. Een degelijke, bij de Crédit Agricole. Wat vroeger in Nederland de Boerenleenbank was zeg maar.
Ik kreeg een rekeningnummer dat begon met 07, dat was omdat de bank dan kon zien dat ik een buitenlander was, legde de baliebediende uit. “Doe er dan maar een extra nulletje bij, weet je het zeker”, grapte ik. Het kwam niet aan.
Na een week of wat kreeg ik een chèqueboek, na een jaar of wat een Carte Bancaire en sinds het begin van dit decennium mocht ik zelfs internetbankieren. Nou ja, zo’n beetje: ik kon via het net zien wat er op die rekening gebeurde, bij- en automatische afschrijvingen volgen. Overschrijven van mijn eigen naar een andere rekening? “Pas encore madame.”
Kort geleden veranderde dat. Ik kreeg een vooruitstrevende brief (per post) waarin mij uiterst modern betalingsverkeer werd beloofd. Ik ‘mocht’ een toegangscode en een wachtwoord aanvragen en dan zou ik bij elke gewenste transactie een smsje krijgen om de overboeking te legaliseren.
Dat kwam mooi uit, ik moest iemand met een (terecht) diepgeworteld wantrouwen jegens Franse chèques, een redelijke fors bedrag betalen. Enthousiast logde ik in op mijn internetaccount en begon het formulier in te vullen. Alle persoonlijke en adresgegevens die de bank al had, rekeningnummer, plus mobiel telefoonnummer. Daarna liep het spaak. Er werd om mijn toegangscode gevraagd. Die had ik niet, die wilde ik nu juist aanvragen.
Ik belde met de bank, dacht ik. Maar het nummer van het lokale filiaal was overgenomen door een centrale spraakcomputer die mij via een door tergend jazzgetrompetter ondersteund meerkeuzemenu een dik kwartier door een digitaal doolhof stuurde om vervolgens te concluderen dat ik het nog maar eens op een later tijdstip moest proberen. Bij de volgende ronde kwam ik niet verder dan ‘de wachttijd bedraagt meer dan…..’ en toen hield ik het maar voor gezien, ik ging morgen wel langs. Al heb ik daar een bloedhekel aan. Je moet door een minuscuul beveiligingssluisje dat voor en achter je in het slot gaat en waarin ik als claustrofoob al na een paar seconden denk: “beam me up Scotty!” Doorgaans duurt het dan nog minstens een halve minuut voor je uit die cel vrijgelaten wordt.
Tot mijn verbijstering werd ik de volgende ochtend teruggebeld door de bank: met welk filiaal ik wilde spreken. Ik gaf plaats en postcode op en werd zowaar doorverbonden met mijn eigen filiaal een dorp verderop. Ik legde het probleem uit. “Tja, daarvoor moet u toch echt langskomen.” Of ik dan meteen een overboeking kon regelen? Dat was te optimistisch gedacht. Als het haast had kon ik wel het bedrag reserveren en over 48 uur ophalen, cash. Ik reserveerde, en meldde mee twee dagen later monter bij het filiaal. Te monter.
Het beoogde bedrag was er wel, maar ook weer niet; er was een digitaal probleempje met de kluis. Die kon even niet open. Misschien kon ik morgen terugkomen?
Iets knapte, ik plofte: het was NU, en zo niet hier, dan wel elders! Regel dat!
Het meisje achter de gepantserde balie kroop naar de telefoon en als ze erin gepast had, was ze er vast ook helemaal in verdwenen. Ik ben over het algemeen de vriendelijkheid zelve, maar soms spelen de opgestroopte mouwen van de geboren Rotterdamse in mij toch nog op.
En zowaar, ik kon bij het eigentijdse winkelcentrum nog weer een paar dorpen verderop de verlangde pegels incasseren. “Bel je even dat ik kom?” vroeg ik charmant glimgrijnzend. Ze belde. Over internetbankieren ben ik maar niet meer begonnen.
Het winkelcentrumfiliaal was flitsend modern ingericht; geen balie maar diverse sta-desks met een laptop erop, verspreid door een luchtig gedachte ruimte. Helaas ook geen stoeltje voor de oudere mevrouw op krukken die na mij was komen binnenstrompelen. Ik liet haar maar voor gaan, we deelden een blik van verstandhouding.
“’t Is voor een cashopname, er is gebeld”, zei ik tegen de fruitige dertiger met modebewust crisiskapsel.
“Ah, la dame de l’autre filiale!”
Goddank, hij kon me plaatsen. Snel rammelde hij wat op de laptop en rommelde even later een tweetal ‘usage unique’ betaalpasjes tevoorschijn. “Vous me suivez?” Vlot huppelde hij naar de betaalautomaat tegenover zijn desk, toetste wat gegevens in en overhandigde mij ten overstaan van alle wachtenden die na mij aan de beurt waren, een nogal flink bundeltje bankbiljetten. Kleine coupures. “De automaat, u begrijpt….” Toch een beetje bezorgd blikte ik besmuikt om me heen. Ik was bij wijze van spreken sinds de Eerste Wereldoorlog niet meer met zoveel contanten de straat op gestuurd.
“U moet nog wel even tekenen”, trippelde hij naar z’n desk terug. Bon, dacht ik, dan maar tot het gaatje. Ik zette m’n krabbel en gooide meteen het internetprobleem op z’n desk. Hij danste opnieuw over het toetsenbord. “Voila, geregeld. Thuis wel even inchecken en de ‘code provisoir’ in een eigen code omzetten hè.”
Ik bedankte verbijsterd. Zo modern! Hier om de hoek! Nou ja, iets verderop.
“Ah, madame!” riep hij me na, “het werkt alleen voor transacties binnen Frankrijk hoor. Met internationale overboekingen wordt zoveel gefraudeerd dat die mogelijkheid net een week geleden is afgeschaft.”
“Glaasje?” vroeg mijn man bij thuiskomst.
“Fles”, brieste ik, langs hem heen benend op weg naar mijn computer om een andere bank uit te zoeken, eentje van de 21e eeuw. De verbinding bleef uit, de Livebox knipoogde obstinaat met slechts één rood lampje.
“Vous êtes en France madame”, bromde mijn man me mijn glas aanreikend. “Derde-wereldland”, mokte ik.
De Livebox sprong op groen. Ik logde in bij de ING om een paar rekeningen te betalen. ‘Wegens een storing is het tot morgenmiddag niet mogelijk om overboekingen te doen.’
Ik ga geloof ik maar in Afrika wonen.