Verkast

Zo. Dat doen we dus nooit meer. “Na doodgaan is verhuizen het ergste dat een mens kan overkomen” meent de echtgenoot, en hij heeft gelijk; ik ben geradbraakt. Hij ook, maar hij hoeft niet ook nog eens alle randverschijnselen die bij zo’n verhuizing horen te regelen. Zoals het doorgeven van adreswijzigingen. Dat klinkt simpel, en dat zou het ook moeten zijn. Maar instanties als EDF (stroom) en Orange (internet) weten voor elke oplossing wel een probleem te verzinnen. Hetgeen erop neerkomt dat de stroomvoorziening op het oude adres officieel wordt afgesloten, maar intussen gewoon doorloopt. En dat op het nieuwe adres de stroom niet wordt aangesloten voordat het hele dossier van de vorige bewoner is doorgelicht, goedgekeurd en afgehandeld. “Maar we hebben stroom nodig” is geen valide argument, regels zijn regels. We wachten nog steeds.
Intussen heb ik bij de ‘service client’ van Orange de status van ‘sourcière’ bereikt, ik sta waarschijnlijk inmiddels op de zwarte lijst van onbehandelbare klanten. Het begon gemoedelijk. Ik belde en vertelde dat ik ging verhuizen, gaf het nieuwe adres door en kreeg te horen dat de nieuwe aansluiting binnen 48 uur geregeld zou zijn. Leek me onbetamelijk lang voor het op de centrale Orange computer intikken van de adreswijziging, maar soit, dat leek behapbaar. Er zou een smsje komen als de nieuwe aansluiting een feit was. Er kwam geen smsje. Er is – nu 5 dagen later – nog steeds geen smsje, en nog steeds geen internet. Inmiddels diverse belsessies verder, hebben Orange en ik vastgesteld dat er een kabel ligt, is het ‘rendez vous’ met de ‘technicien’ die zou komen kijken of dat klopte om onverklaarbare reden afgezegd, blijkt er een dossier zoek van een vorige bewoner met wie ik niks te maken heb en kan de nieuwe (?) aanvraag wel een dagje of 15 duren voordat die zelfs maar in behandeling genomen wordt. Op de vraag waarom dan wel, luidt het even verbijsterende als simpele antwoord: “nous avons trop des dossiers”. En dus blijft de lijn dood.
Dankzij een lieve nieuwe buurman met een verbijsterende kennis van zaken kan ik nu via hem het net op via een soort van wifi-internetverbinding middels het stroomnet. Vraag me niet hoe het zit, maar ik kan zowaar een stukje tikken en dat op m’n blog plaatsen.
De honden zijn intussen totaal van slag, alles wat vertrouwd was is onder de pootjes weggeslagen. En dan mogen ze ook nog niet eens los, tot ze gewend zijn. Ze zijn in hongerstaking gegaan. Kan geen kwaad, ze kunnen het hebben zullen we maar zeggen, maar ’t was niet de bedoeling ze ongelukkig te maken. Dat laatste zal wel goedkomen. We wonen op een prachtig afgelegen plekje nu, midden in de natuur, een riviertje langs de deur. Geen overlast van Monegaskse partyherrieburen meer. Ik zal het dorp missen, zeker. En ik kom er ongetwijfeld terug. Maar ik heb er rust en een vredig bestaan in ‘the middle of nowhere’ voor terug gekregen. Nu de stroom en het internet nog.