Vroege oogst

Was even op bezoek bij vrienden met een wijndomein. We kwamen te spreken over de oogst, die al over een ruime week gaat plaatsvinden. Erg vroeg voor hier in de buurt, maar in de Bourgogne zijn ze met de pluk van de crémant al zo’n beetje klaar, en Ilja Gort twitterde dat ie ook al over twee weken aan de bak moet. Ik hoor iedereen nu meteen denken ‘global warming’ maar het ligt iets genuanceerder dan dat. Als ik Eric Kurver (die vriend; maakt de schitterende prijswinnende rosé Aix, waarvoor ik hier graag even schaamteloos reclame maak. Mag ik dat doen? Ja, dat mag ik doen!) goed begrepen heb, heeft het meer te maken met afwisselend te droog, of te nat, te warm, of te koel, te zonnig, of te somber weer, in wisselende stadia van het seizoen, dus er is eigenlijk geen peil op te trekken. Maar dankzij nauwkeurige meetapparatuur toch weer wel, en zo wordt precies bepaald wanneer de druiven oogstrijp zijn. Vaak betekent dat wachten -en hopen en bidden- dat bijvoorbeeld een onverwachte midzomerhagelbui de oost niet verziekt, net voor ie binnen gehaald kan worden. En soms ben je net te laat. Zoals een aantal wijnboeren op de Bellet, de droomwijnstreek in de heuvels boven Nice. Een klein gebied, maar met een mooie traditie van absolute topwijnen. Dáár is al geoogst. Niet door de boeren zelf, maar door een stelletje everzwijnen met een neus voor het goede des levens. Letterlijk, want de sangliers wisten er feilloos de oogstklare percelen uit te pikken; de druivensoorten die nog wat moesten doorrijpen lieten ze links liggen. Daar komen ze ongetwijfeld later voor terug.
Voor de boeren zijn de druiven zuur. Het is onbegonnen werk om al die hectaren afdoende te omheinen; everzwijnen staan er om bekend dat ze een afrastering of gemakkelijk omver wroeten, of er gewoon overheen springen, ook schrikdraad schrikt ze vaak niet af. “De jacht vervroegen”, roepen de boeren daar. Maar of dat het probleem oplost is nog maar de vraag. De sangliers zijn met velen, en worden door het in cultuur brengen van natuurgebieden steeds verder teruggedrongen op een steeds kleiner stukje bosgebied. Dus dreigt voedseltekort. Ze komen niet voor niets een maaltje scoren in de wijngaarden rondom hun habitat.
En zo staan mens en natuur weer eens lijnrecht tegenover elkaar. Ik ben tegen de jacht, maar ik snap de zorgen van de boeren ook.
“Hoe los jij dat op?” vroeg ik aan Eric.
“Gewoon, ‘la chasse blanche’. Als er zo’n evenzwijninvasie dreigt, komen de jagers uit het dorp met een allernatuurlijkste oplossing: ze jagen die sangliers met veel kabaal terug het bos in”.
Vol ongeloof keek ik hem aan:
“Zónder ze af te schieten?”
“Zonder ze af te schieten.”
Kijk, zo kan het dus ook, dacht ik blij.
Tot ik me realiseerde dat op 4 september gewoon het jachtseizoen weer begint, dan wordt er weer echt gejaagd. La chasse blanche klinkt leuk, maar is in feite niks anders dan uitstel van executie. Die zwijnen zijn hoe dan ook het haasje. Ik troost me maar met de gedachte dat ze dan in elk geval een mooie AOC als laatste avondmaal hebben gehad.