Wat doen we met de buurvrouw met de kerst…

Het telefoontje gisteren was geen zomaar-telefoontje maar een verkapte wanhoopskreet. Tuurlijk, Janet deed heel onderkoeld Brits toen ze informeerde of het vrijdag schikte om een afscheidsborreltje te drinken voordat Harry naar Engeland vertrok voor de kerstdagen. De bal lag op de stip, ik kon hem onmogelijk ontwijken en het doel gaapte me ongegeneerd aan. Inkoppen was onvermijdelijk.
“Vrijdag een borreltje…” aarzelde ik nog, en zag mijn man wanhopig ‘nee!’ gebaren. Op vrijdagavonden wil ie niks, na een hele week hard werken. Gewoon voor de buis hangen met een simpel bordje op schoot.
“Tuurlijk”, hoorde ik mezelf zeggen, en ontweek het denkbeeldige glas dat naar m’n hoofd werd geslingerd.
Dus de buuv was alleen met de kerst begreep ik, en legde het maar alvast even in de week. Terwijl Harry -met zijn volwassen kinderen, die tweede echtgenote Janet nog steeds als een indringer zien- Xmas in good old Britannia ging vieren. “Familieverplichtingen”, noemde Janet het eufemistisch. Huwelijkscrisis, dacht ik meteen. Het nieuwe Franse leven beviel Harry blijkbaar toch minder goed dan gedroomd, na de zeiknatte vorige winter en de recente verregende zomer. Bovendien was hij een maandje geleden van een ladder gedonderd toen hij de luiken wilde schilderen, dus werd tevens een medische check up bij een vertrouwde thuisarts als excuus opgevoerd. “Second opinion, je weet wel, Franseslagdokters”.
“En jij blijft hier?” vroeg ik volkomen overbodig.
“I guess” aarzelde ze, “no love lost there…”
Ik krijg dan meteen last van een opborrelend ‘wat-zielig-gevoel’, zoals bij verzopen katjes en verdwaalde hondjes. De echtgenoot weet dat en probeert doorgaans erger te voorkomen. Maar het was al te laat.
“Dan kom je toch gezellig bij ons!” Er vloog een tweede denkbeeldig glas naar mijn hoofd.
Mijn man is een en al begrip als het om de noodopvang voor behoeftige beestjes gaat, maar minder makkelijk bij ongemakkelijk buurvrouwenleed.
De donderwolk boven zijn hoofd werd de afgelopen dagen zichtbaar minder virtueel; je kon het bijna zien bliksemen. Maar er is een lichtpuntje. De buuv heeft drie ontzettend leuke honden, mijn man is dol op ze. Die heb ik mee-uitgenodigd. Wordt het vast toch nog heel gezellig met de buuv.
Een inkoppertje.