Zijn de Canadairs uitgeblust?

Gisteren stonden ze zoals elk jaar bij de kassa van de supermarkt: scholieren, gestoken in het tenue van de sapeurs/pompiers, die geld inzamelden voor de lokale brandweer door je boodschappen in te pakken. Dat gaat meestal verkeerd. De eieren en de druiven belanden bijvoorbeeld onderin de boodschappentas, met het hondenvoer en het bier er bovenop gestapeld. Maar een kniesoor die daarop let, want vanzelfsprekend geef je gul. Straks is het weer hoogzomer en tieren de -al te vaak aangestoken- bosbranden opnieuw welig. Vele hectaren schitterend natuurgebied gaan elk jaar in vlammen op. Maar het zouden er nog veel meer zijn als die brandweer er niet was. Ik kan het weten, ik ben ervaringsdeskundige.
Een paar jaar geleden heb ik zo’n bosbrand van nogal nabij beleefd, zeg maar gerust overleefd. Mijn toenmalige huis stond op een eenzame heuvel, middenin een natuurgebied, met slechts één kronkelig toegangspad dat pas zo’n vijf kilometer verder bij de dichtstbijzijnde buren aansloot. Het vuur kwam van achteren, daar waar het huis geen ramen had, en het sloot me razendsnel in doordat er ineens een hevige mistral opstak. En nee, je ziet het niet aankomen, dus iedereen die nu roept ‘had je maar op tijd weg moeten gaan’ is bij deze van harte uitgenodigd om het zelf eens te proberen en ‘en passant’ drie honden en een kat van een ontijdige crematie te redden. ’t Is me gelukt ze allemaal in hun kladden te grijpen en de auto in te worstelen die met opengedraaide raampjes -lekker weer, nietwaar- voor de deur stond. De overwaaiende vonken hadden de auto al bereikt, de smeulende bekleding op de voorstoel kon ik doven door erop te gaan zitten. Terwijl ik de auto startte, laaide de oprukkende brand achter het huis hoog op. En terwijl ik wegreed zag ik de vlammen er aan weerskanten als een vuurbal omheen laaien. Achtervolgd door een muur van vuur, en biddend dat er geen brandende boom voor me op het pad zou vallen, ben ik de heuvel afgeraced. Ik heb het gehaald. En toen ik eenmaal op veilige afstand omkeek, zag ik de eerste Canadair zijn verlossende lading water boven de brandhaard uitstorten.
Het huis bleef uiteindelijk redelijk intact. Alleen de ‘antieke’ generator die in een hokje in de tuin stond, kon definitief naar de sloper worden afgevoerd. Wat overigens nog niet eens zo simpel was, want het ding woog minstens een paar duizend kilo.
Terwijl we de schade aan het opnemen waren kwam er een lokale tv-ploeg langs: ‘wie de dode van het heuvelhuis was?’ “Dat ben ik”, kon ik vrolijk melden. ‘Excuus’, in het dorp onderaan de heuvel hadden ze me niet naar beneden zien komen en dus maar aangenomen dat ik in vlammen was opgegaan. Had gekund, als de cowboys van de brandbestrijding niet op tijd hadden ingegrepen. Hier in de buurt, bij het Lac de Saint Cassien, heb ik ze vaak zien oefenen, rakelings met hun knalgele Canadairs over het wateroppervlak scherend, onderwijl de buik van het blusvliegtuig volscheppend. Om met net zo feilloze precisie en vaak door dikke rookwolken heen, zó laag over een brandhaard te scheren dat het water doel treft. Je moet het maar durven; er vallen met enige regelmaat doden bij. Kijk hier even mee.
Ik heb nog steeds nachtmerries van die bosbrand, maar het geluid van een overvliegende Canadair herken ik inmiddels feilloos. En dat stelt gerust.
Maar nu vindt de overheid dat ze aan vervanging toe zijn. En nu dreigen ‘mijn’ Canadairs uit oogpunt van bezuinigingen vervangen te worden door Russiche Beriev-blustoestellen. Vanwege diezelfde bezuinigingen zou bovendien ook de thuisbasis van de blusbrigade van het vliegveld Marignane bij Marseille naar het een heel eind verderop gelegen Salon-de-Provence moeten verkassen.
Het zal best, maar ik ben er niet blij mee. Die Canadairs blijven zelfs als ze bij wijze van spreken vleugellam zijn nog operationeel veilig. ‘Russen’ hebben wat dat betreft geen al te beste reputatie. Daarom heb ik deze jaarwisseling een stevige donatie gedaan aan de lokale pompiers. En ik spoor iedereen aan hetzelfde te doen. Bosbranden zijn ieders nachtmerrie.