Zo’n stapeltje blogjes

Lang geleden, toen internet nog niet bestond, had Youp van ’t Hek het in een van zijn conferences over de ontlezing van Nederland. Hij probeerde iemand uit te leggen wat een boek was: “je weet wel, zo’n stapel faxen.” Ik moest er meteen aan denken toen een boekenuitgever me mailde met het voorstel om van mijn blogstukjes een boekbundeltje te maken. Tja.
Een aantal trouwe volgers had er al eens om gevraagd, maar ik dacht, het zijn momentopnames, stukjes voor even wat leesplezier (of ergernis) en verder niks.
“Mis”, zei de uitgever, “die stukjes van jou schetsen een beeld van een niet zo alledaags leven in de Provence, het jouwe. Daar zit wel degelijk een boek in.”
Ik aarzelde. Ik heb al een paar boeken gepubliceerd, maar dat zijn kookboeken en een autofictieve roman. Ander spul dan verhaaltjes over mijn bestaantje in Zuid-Frankrijk.
“Er zijn al zoveel van die Frankrijk-boekjes”, verzuchtte de echtgenoot. Dat hielp ook niet echt.
Maar ik snapte het wel. Hij en onze huisdieren hebben liever niet dat ik op rare uren aan een boek sleutel, dat ik onuitstaanbaar onaanspreekbaar ben, dat ik ‘stamp niet zo’ tegen de kat bulder als ie langs sluipt en dat maaltijden er bij inschieten omdat de echtgenoot wel kán koken, maar liever ‘bekookt’ wórdt.
De potentiële uitgever nodigde me uit voor een onderhoud in Nederland. Leek me geen goed idee. Ik ben er al jaren niet meer op visite geweest en de kans is klein dat ik er ooit nog kom. Ik inviteerde de uitgever dus naar mijn deel van de wereld over te steken. Voor een lunch in ons dorpsrestaurantje van gering allooi. Een paar weken later zaten we daar aan tafel. Het klikte. En toen ging het snel.
Dus is er nu mijn boekje ‘Kijk, Zuid-Frankrijk’, al in de voorverkoop bij Bruna te bestellen (klik hier) en binnenkort ook bij bol.com en al die andere boekverkopers.
De pers heeft er ook al aan gesnuffeld: de kritische criticus van het op Frankrijk georiënteerde tijdschrift ‘En Route’ stuurde me zijn oordeel toe. Hij pleit ervoor dat God het bundeltje even leest. Want ik zou een portret van een Zuid-Frankrijk schetsen zoals Hij het ooit bedoeld heeft.
Lijkt me een tikkie overdreven, maar helemaal ongelijk heeft ie ook niet. Dus ik zou zeggen, oordeel zelf. Dan bid ik intussen dat Hij en hij gelijk hebben.