Zonnedoping

Toen ik ongeveer een kwart eeuw geleden naar Zuid-Frankrijk emigreerde, ging mijn fiets mee. Geen tuttige Batavus dan wel Gazelle, maar een serieuze Peugeot racefiets waarmee ik desnoods Keetie Van Oosten-Haage (werelduurrecord in München, 1978) moeiteloos had kunnen bijhouden. Tenminste, dat dacht ik toen. De beruchte Westfriesche Omringdijk, in de buurt waarvan ik toen woonde, was nooit een probleem, en als het vrouwenwielrennen in die tijd als professionele sport erkend was, had ik waarschijnlijk voor dat vak gekozen.
Ik had de lichaamsbouw van een klimmer, volgens beroemde Tour de France-coureurs die ik in die jaren wel eens sprak. Bergop had je lichtgewichten nodig als de Bolletjestrui de inzet vormde.
Maar eenmaal in Frankrijk gearriveerd en binnen de kortste keren vertrouwd geraakt met lange Provençaalse lunches, Ricard, rosé en gele Gitanes en ´papier maïs´, beet ik mijn sporttanden stuk op het verwoestende ´vals plat´ tussen mijn huis en het dorp. Een traject van een kilometer of vijf, en op het oog nauwelijks een hellingspercentage. De essentie van ´vals plat´ is echter dat het erg vals is.
Natuurlijk stapte ik ter inburgering aanvankelijk vol bravoure op, om even een verse ´baguette´ te scoren. Ik had zelfs zo´n rare stokbroodtas om mijn nek hangen. De waarheid is dat ik al een paar weken later zo lang over het ritje deed dat er in de huiselijke kring over de versheid van het dorpsbrood geklaagd werd. Dat ik echt uitgeput aan tafel verscheen, vond men minder interessant.
Mijn Peugeot staat inmiddels al een jaar of twintig in het schuurtje geparkeerd. Er zit al lang geen lucht meer in de ´tubes´. Ik koester het voertuig als een museumstuk, een relikwie uit vervlogen tijden. Mijn man gaat ´s ochtends met onze auto naar de bakker. Ook een Peugeot.
Kreeg ik onlangs een mailtje van mijn neef Klaas, die nog steeds in West-Friesland huist. In Koedijk, of all places. Hij had een elektrische fiets gekocht en hij oordeelde dat dit modernisme ook wel iets voor mij was. Op de televisie had ik eerder advertenties voor Spartamed (of hoe het allemaal heten mag) gezien. Voornamelijk hoogbejaarden in gedateerde mode, stralend op de fiets, moeiteloos tegen de wind in. Ik wist één ding zeker: never nooit niet op een tweewieler met elektro-hulpmotor. Zo oud en onsportief ben ik nou ook weer niet. En ik zie het verschil niet tussen een gedopeerde fiets en een wielrenner die voor epo heeft gekozen. ´t Is hoe dan ook vals spelen. Neef zag het probleem niet zo, die vond het allang best dat hij moeiteloos thuis kwam uit de kroeg; over doping gesproken….
Ik heb dus ook geen belangstelling voor het vers uit Tokio overgewaaide fenomeen van de zonnefiets. Twee vast en zeker ´groen bewuste´ jongens bieden te Nice elektro-fietsen aan waarvan het accuutje door de zon wordt volgetankt; zonnepaneeltjes op het dak van een stallinkje, draadje naar de fiets, gegarandeerd 50 km moeiteloos berg op en/of tegen de wind in. Het projectje is nog heel kleinschalig, maar met een jaartje of zo, moet ook het grote publiek bereikt en groengretig gemaakt worden.
Ik ben niet zo van de afdeling groen en ecologisch. Mijn hout gestookte kachel is milieutechnisch tegenwoordig even verdacht als centrale verwarming op olie. En een paar jaar geleden moest ik verhuizen omdat de buurman vijf kilometer verderop zijn talloze hectaren grond ineens vol bouwde met zonnepanelen. Niet alleen esthetisch gezien een dodelijke aanslag op het groen van de omgeving. Tevens verrezen er windmolens. Dan kun je nog beter naast een discotheek wonen.
Het is misschien wel heel verantwoord -in elk geval voor hun eigen onderneming- wat die meneren in Nice aan het doen zijn. Maar eerlijk fietsen is een ander verhaal. Dat gaat over lijden en afzien, dat doe je geheel op eigen kracht. En zonnedoping is ook doping. Maar het milieu is nog steeds trending topic, dus ze krijgen de wind vast wel mee, die twee.