Zit je nietsvermoedend naar Pauw & Witteman te kijken, krijg je ineens een koningslied voor je kiezen waarvan het kippenvel over je rug rolt. Nee, niet omdat ik de vertolking van ‘Malaika’ door Giovanca Ostiana en Lavinia Meijer bloedstollend mooi vind. Maar omdat dit oer-liefdeslied van Miriam Makeba (1932-2008), míjn oer-liefdeslied is. En omdat ik het héél slecht kan hebben dat iemand anders er nu mee aan de haal gaat.
Malaika zit diep, bij mij. Ik vond de vinylversie -een live-album van een spetterend concert in Conakry- ergens begin jaren zeventig in een achterafplatenwinkeltje in Parijs, waar ik voor het eerst samen met mijn echte grote liefde een onbesuisd weekeinde beleefde. De vele keren daarna dat we in Afrika waren, was Malaika er altijd, van Tanzania tot en met Kenia, en van Côte Ivoire tot in Guinée. Malaika werd ons motto, een herkeningsmelodie.
Het lievelingslied van Máxima? Rot op! Zoek lekker een ander liedje uit. Iets waarbij je ongegeneerd kunt meebrullen of zo, of waarop je de tango kunt dansen.
Maar blijf met je tengels af van dit onwaarschijnlijk mooie, ingetogen, alleszeggende liefdeslied, dat niet voor niets het motto van mijn boek ‘Opgestroopte mouwen’ vormt.
Er is er maar één die dit kon en mag zingen: Mama Afrika zelf. Luister maar.
Deel dit artikel
Meer inspiratie?
Dan hebben we een suggestie! Lees Côte & Provence magazine 4x per jaar met een eigen abonnement en ontvang een prachtig Frankrijkboek, of koop de actuele editie die nu in de winkel ligt.
