Wij blijven dit jaar lekker thuis in Séguret voor de feestdagen. Omdat Sinterklaas La Douce links laat liggen, kunnen wij al eind november helemaal losgaan met de kerstversieringen. Boven Séguret brandt de kerstster al volop zodat iedereen ons weet te vinden.
Elk zichzelf respecterend dorpje en stadje organiseert kerstmarkten en kerstconcerten. De lampjes zijn overal, in alle kleuren van de regenboog en liefst knipperend totdat je er duizelig van wordt. De arrensleden en rendieren vliegen je om de oortjes. De glühwein is vreselijk sterk en er wordt nog meer dan gebruikelijk gesproken over lekker eten en heerlijke wijntjes.
In grotere steden worden kerstoptochten gehouden, met vuurwerk en Père Noël die van de daken abseilt. Te midden van grote circusattracties en afgesloten met vuurwerk. Kijk, dat pakken wij in Séguret nou anders aan he. Séguret heeft zichzelf al jaren geleden doodleuk uitgeroepen tot het Jeruzalem van Frankrijk. Of van Europa, daar wil ik vanaf zijn. Wij zijn van de Provençaalse tradities, fluisteren tegen elkaar dat wij weten hoe het hoort. Bij ons wordt begin december een groot stuk hout aangestoken dat wonderbaarlijk altijd precies tot de kerstnacht blijft branden. De nachtmis heeft een levende kerststal – gelukkig zijn wij nooit hiervoor gevraagd- en de mis is in het Provençaals. Dat hebben wij wel een keer geprobeerd, maar konden er geen touw aan vast knopen.
Bij ons geen circuscapriolen, maar hele nagebouwde Provençaalse dorpen onder de kerstboom. Opgebouwd met Santons, kleine heiligenbeeldjes van rode klei. Daterend uit de Franse revolutie, toen de kerststal thuis verboden werd en de mensen zelf maar aan de slag gingen met brooddeeg of papier. Naast de bekende bewoners van de stal, staan hier ook olijfplukkers, wijnboeren, herders en pastoors opgesteld. Geflankeerd door een dorpsgek, te herkennen aan de opgeheven armen en de burgemeester, compleet met een sjerp in de Franse driekleur. Elders in de Provence schijnen er al santons van Jozef en Maria’s te zijn gesignaleerd die een selfie maken. Tja, jullie kennen Séguret nu een beetje, wij gaan niet verder dan wat petanquespelers. Veel doller moet het niet worden.
Noël en Provence staat bol van de tradities. Tot de nachtmis mogen er alleen witte dingen gegeten worden. Vandaar dat er nu nog vaak oesters op de kersttafel verschijnen. Die kersttafel moet dan weer gedekt zijn met drie witte tafellakens en verlicht worden met drie kaarsen, verwijzend naar de heilige drie-eenheid. Na de oesters, champagne, foie gras (sorry), wildgebraad en een kaasplank waar je Vous tegen zegt, volgen er 13 desserts. Even doordenken…jawel: kindje Jezus en de 12 apostelen.
We halen werkelijk alles uit onze enige Kerstdag. De lunch eindigt vaak rond 16.00 u waarna wij met de knoopjes los op de bank neerploffen. Uitbuiken is het devies. Met zicht op die kerstster van Seguret. We hebben dan wel geen vuurwerk, maar die ster van ons blijft tot ver in het nieuwe jaar branden. Dat dan weer wel.
