Als je in de buurt bent, of anders volgend jaar maar, ga even naar Mirmande, één van de ‘plus beaux villages de France’ in de Drôme Provençale. een ‘village perché’, op een heuvel halverwege Valence en Montélimar. Je wordt er altijd blij van de prachtige authentieke straatjes, stuk voor stuk mooi onderhouden door de bewoners. Het ligt statig in het landschap zo bovenop een heuvel.
Op een doordeweekse dag iets na elven kwam ik aan. De auto parkeerde ik in de garage op de Cours Gimon, een van de hoofdwegen in het centrum, van waaruit ik mijn verkenning startte. Het was een frisse ochtend, maar de Mistral en bleu d’azur gekleurde lucht beloofden al dat het een zonnige dag zou blijven in Mirmande in de Drôme Provençale.
Oké, eerst dit: Mirmande met iets van 600 inwoners doet zijn naam eer aan. Die komt van ‘Mirus’ en ‘Mandare’, hetgeen bewonderenswaardig en overheersen betekent. Maar natuurlijk belangrijker is dat het dorp echt een bezoekje waard is. Vind ik. Bijzondere middeleeuwse huizen, veel bloemen en planten. En het verbaast me niks dat het in het verleden is uitgeroepen tot het dorpje met les plus beaux toits de France, de mooiste daken van Frankrijk. Er is in het oude centrumpje geen verkeer. Vandaag loop ik door een labyrint van kleine straatjes omhoog en via doorkijkjes heb ik prachtig uitzicht over de omgeving.
Er zijn twee stadsmuren. Tot de 14e eeuw was de binnenmuur de stadsmuur. Hier zijn huizen in gebouwd en daarin zijn nu onder meer restaurant Margot en Café Bert gevestigd. Ik eet graag bij Margot, een bijzonder sfeervol restaurantje met een goede kaart en een dagschotel van rond de € 13. Bij het naastgelegen Café Bert (de ‘t’ niet uitspreken!) drink ik dan eerst een aperitiefje. Het café is genoemd naar Madame Bert die hier vroeger een auberge runde waar de kunstenaars hun pastis kwamen drinken. Men legt mij uit dat de buitenmuur er in de 14e eeuw is aan toegevoegd toen het dorpje verder groeide en uiteindelijk werden er vanwege de groei in de 17e eeuw ook huizen buiten de stadsmuur gebouwd. Maar eind 19e eeuw raakte het dorp helaas in verval.
Kunstschilders uit heel Europa
Tot zover toen. Clémence, de bijzonder vriendelijke medewerkster van het Office du Tourisme, vertelt me dat in 1924 de kunstschilder (kubisme) en schrijver André Lhote zich in Mirmande installeerde. Het huidige Hotel-Restaurant La Capitelle was zijn atelier. Het dorp is dan zodanig in verval dat de huizen worden verkocht tegen de prijs van het aantal dakpannen (één dakpan = één franc). Hij is helemaal verliefd op dit dorp en brengt het weer tot leven. Zijn ‘académie d’été’ trekt elke zomer kunstschilders aan vanuit heel Europa. Zanger Serge Gainsbourg was ook een van de leerlingen van André Lhote en kwam er tijdens deze periode achter dat hij niet goed genoeg zou zijn om te kunnen leven van zijn schilderijen. Eigenlijk was schilderen dus zijn eerste passie en zingen zijn tweede.
Ateliers van kunstenaars en boetiekjes
Bij toeval stuit ik in Mirmande in de Drôme Provençale op de kapel Sainte-Lucie, die is gebouwd in 1888 met giften van de lokale bevolking. Het moest de toentertijd in verval geraakte kerk Sainte-Foy vervangen. De kerk ligt ten oosten van het oude dorp en er net buiten aan het einde van Rue des Remparts. Bij het bruggetje er vlak voor ligt rechts de middeleeuwse openbare wasplaats nog. Het beeld van Sainte Lucie is helaas één arm kwijtgeraakt. De kerk Sainte-Foy die boven het dorpje uittorent, is tijdens de periode van André Lhote weer opgebouwd en is in 1948 zelfs uitgeroepen tot historisch monument. Onlangs bezocht ik er nog een mooie expositie. Er zijn ook regelmatig concerten. In de Grande Rue slenter ik langs ateliers van kunstenaars en allerlei leuke kleine boetiekjes. Op zaterdagochtend is er markt en op zondag flaneren hier de stadse mensen uit Valence en Montélimar. Naast de twee eerder genoemde restaurants is Atelier Auberge Patine een aanrader. Heel bijzonder en gevestigd in de oude jeugdherberg!
Even verderop: pottenbakkersdorp Cliousclat
Ben ik in Mirmande, dan wil ik ook altijd naar het drie km verderop gelegen Cliousclat. Je verwacht niet dat dit pittoreske kleine dorpje, dat uit maar een paar straatjes bestaat, vroeger een florerend pottenbakkersdorp was. Maar liefst acht pottenbakfabrieken waren er, die elk rond de 2000 stuks per week produceerden. Nu is er nog slechts één over maar het maakt het dorpje Cliousclat zeker niet minder speciaal. De productie van de laatste fabriek is sinds eind 2013 gestopt maar hij gaat komende september gelukkig weer open. Eén van de vroegere pottenbakkers gaat er werken op de traditionele manier, met de klei uit de omgeving. Ik werd er rondgeleid door Pierre Béziat, een bijzondere man met hart voor zijn vak, die er bijna twintig jaar heeft gewerkt. Hij vertelt enthousiast over de fabriek waar ook een museum is.
In 1850 waren er 250 mensen aan het werk. Veelal boeren die naast het bewerken van het land een gedeelte van hun inkomen uit het pottenbakken verwierven. Ofwel door zelf potten te maken, ofwel door het hout te kappen voor de acht enorme houtovens van het dorp. Dat deze industrie zich rond Cliousclat kon ontwikkelen komt met name door de heuvels vol klei rond het dorp. De golven in de heuvels, die inmiddels weer begroeid zijn, geven aan waar er gegraven werd. Pierre vertelt me dat er met name potten gefabriceerd werden om conserven in te bewaren en tussen de beide wereldoorlogen ook melk. Het was dus een echt gebruiksvoorwerp.
Pas later werden de potten steeds mooier gemaakt en vandaag de dag zijn het ware kunstvoorwerpen. Hierdoor zijn de potten duur, volgens Pierre. Na de rondleiding loop ik door het gehucht langs de gezellige restaurants als La Treille Muscate (ook hotel) en La Fontaine met het terras langs het jeu-de-boulesveld. De tweede en vierde donderdag in de maand is er in de zomer le marché du coin, een avondmarkt met lokale producten en muziek. Jammer dat het voor mij dit keer te laat werd.
Lees hier verder over de Drôme, lokale evenementen en andere bijzonderheden in deze mooie streek. Meer over Sabine Dekker en haar kennis van de Drôme vind je hier.
