Marcus Marc woont al jaren in de Provence maar is er nog lang niet uitgekeken. Onlangs bezocht hij Ménerbes, genomineerd voor Le plus beau village de France 2020, maar kwam ook langs twee andere pareltjes. Hij schreef er een verhaal over op zijn blog. Hier is wat hij schrijft over Oppéde-le-Vieux, vlakbij Ménerbes.
In heel wat toeristische naslagwerken staat Oppède le Vieux hoog aangeschreven. Een nieuwe deceptie in aantocht? Het nieuwe dorp stelt weinig voor al mogen we het restaurant dat in het kader van bistro du pays, dagverse en lokale producten in zijn gerechten verwerkt, niet onbesproken laten. Je krijgt er hetgeen ze beloven met extra aandacht voor plaatselijke en biologische ingrediënten. Bistro Les Poulivets was zíjn bezoek meer dan waard. De voorbode van meer geneugten?
De korte rit naar Oppède le Vieux, als brave burger de wegwijzers richting verplichte parking volgend, doet mijn hart sneller slaan omdat de eerste beelden van het dorp zich als een levende schilderij aandienen en de stoutste verwachtingen overtreffen. De vernietigende blik van een gehaaste bezoeker lijkt niet opgezet met mijn korte halte om dit monumentale beeld in mijn lens te vereeuwigen. Het oude dorp nestelt zich als een aantrekkelijke dame op leeftijd in het voorgeborchte van het gebergte van de Luberon.
Je wordt onmiddellijk ondergedompeld in een wereld van kastelen en gebouwen uit de 15e en 16e eeuw in een natuurlijk kader van begroeide rotsen en eeuwig groene bossen. De kerk lijkt een van de weinige gebouwen die de tand des tijds ongeschonden doorstaan heeft. Een aantal mensen uit Oppède begreep dat het een cultureel erfgoed was dat niet voor onze volgende generaties mocht verloren gaan en heeft de restauratie van de église Notre Dame Dalidon in de steigers gezet. Het resultaat is onberispelijk. Een aantal lagergelegen huizen ondergaan hetzelfde lot wat niet wegneemt dat er nog veel werk aan de winkel is. Het zicht naar de majestueuze Mont Ventoux die Gordes nauwgezet in het oog houdt, snijdt de adem af.
Hoewel de kale flanken geen twijfel laten bestaan, doen een paar ongedisciplineerde wolken, aan het einde van de horizon, hun uiterste best om de top van de reus van de Vaucluse aan het oog te onttrekken. De bossen ontnemen de spontane plantengroei en de bloemen in het wild het recht niet om het domein op te vrolijken. Woorden schieten tekort. Laat je gewoon onderdompelen in een wereld van rust en puurheid, ver weg van alle drukte en onnatuurlijke pracht en praal. Een middeleeuws dorp zonder winkels, een restaurant als enige rustplaats.
De overbeladen kersenbomen trekken mijn culinaire aandacht. Mijn ontgoocheling groeit met de minuut omdat ik in de omgeving niemand vind die deze steenvruchten te koop aanbiedt zodat ik onverrichterzake moet terugkeren. Van één ding ben ik zeker. De Luberon is een streek die ik nog wil bezoeken. Misschien zijn er nog van die onooglijke dorpjes die te weinig aandacht krijgen in de toeristische brochures.
