Ik ben laat. Normaliter ligt de blog op vrijdag al te popelen in de mailbox van de webbeheerder. Ik heb zelfs eventjes gedacht om maar eens een keertje over te slaan. Benieuwd of iemand dat getik van mij zou missen. Maar ja, stel je voor dat het aan iedereen voorbij gaat, zonder een rimpeltje, dat is dan ook weer zo pijnlijk. Dus allez, achter de pc. De Donald Duck valt ook elke donderdag op de mat. Wat zij kunnen, kan ik ook.
Ondanks de hitte. Want moeder, wat is het heet. Afgelopen nacht hadden we een ijzige koude van 29 graden. Zonsondergang op de Mont Ventoux tikte de 30 graden aan. Nog nooit eerder is het zo laat in augustus zo lang zo warm geweest. De wijnboeren zetten de oogst al begin september in. Met al die UV stralen spatten de druifjes uit elkaar van de suiker. De oogst is nu klaar op het moment dat zij 14 jaren geleden begon. Een wijnboer vertelde mij dat zij toen de pluk moesten plannen tussen de regen door. Ik kan mij daar geen voostelling van maken. Regen, wat is dat dan? Ik heb er een vage herinnering aan. Da’s lang geleden.
Ondertussen spuiten wij er lustig op los. Het is eigenlijk verboden om nu de tuin te besproeien, maar om de gehele tuin nu naar de gallemiezen te laten gaan. We hebben tenslotte elk plantje en boompje met de eigen handjes gepland en dat schept een band. Prompt kregen wij een waarschuwing van de waterleidingmaatschappij. Zij hadden geconstateerd dat wij een lek hebben. Er moest een schrijven komen van een loodgieter die de lek gevonden en daadkrachtig gedicht had. Nou, geen lek hoor. Althans niet daar. Want dat warme weer heeft blijkbaar ook effect op ons materieel. Het begon ermee dat een van de koelkasten in de gites kapot was. “Geen leven meer in te krijgen”, aldus Jos, onze hoofd technische dienst. Wij in allerijl de BBQ voor de dag daarop voorbereiden, 51 graden in de keuken, want er moest dus een nieuwe Heukebroj gekocht worden. Of hoe die koelkasten bij Ikea ook mogen heten. Afmetingen genoteerd, spanbanden en paardendeken in de auto, klaar voor de rit naar Ikea. Totdat de gast meldde dat de koelkast het weer deed. Niemand begreep hoe dat kon, maar wij waren al lang blij en vluchtten naar binnen, naar de airco.
De dag daarop kwam ik goedgemutst een kamer binnen om deze klaar te maken voor de nieuwe gasten. De vorige gasten waren vroeg vertrokken dus ik dacht snel klaar te zijn. Totdat ik letterlijk natte voeten kreeg. De kamer stond blank. Merde, de boiler had de geest gegeven. Waar haal je nou – in dé vakantiemaand augustus- een boiler vandaan, met een loodgieter die deze dezelfde dag nog kan installeren. De moed zonk ons in de schoenen toen de eerste belronde een ambitieuze datum van 2 september opleverde. Eerder kon echt niet. Inmiddels voor de gasten een ander onderkomen in optie genomen en met de moed der wanhoop alle vrienden en vage kennissen aan het werk gezet. Met succes, 10 minuten voordat de gasten arriveerden, was de boiler geïnstalleerd en de vloer droog. Dat laatste was zo gepiept in deze hitte. Dat dan weer wel.
Net bijgekomen, leek Heukebroj toch het tijdelijke voor het eeuwige te hebben gewisseld. Jos, een gewaarschuwd mens, had in no time een nieuwe versie klaarstaan. Daar schrok die oude zo van dat hij spontaan weer aansloeg. Inmiddels staat hij in de garage. De koelkast dan, niet Jos. Ook voor ons departement geldt code rood: Hittegolf. Alsof wij dat zelf niet al in de gaten hadden. Maar er zitten hele protocollen achter. Met goedbedoelde adviezen. Blijf koel, drink veel, blijf verre van alcohol. De Franse overheid die ons grootste exportproduct aan de kant schuift. Dan weet je pas echt hoe groot het probleem is.
Het is nog even doorzetten. Dit weekend is ons regen beloofd. Nooit gedacht dat ik daar blij mee zou zijn. Bij de eerste druppel ontkurken wij een fles. De oude voorraad moet op, de nieuwe is immers over enkele weken alweer binnen. Elk nadeel heeft zijn voordeel.
